Hierdie week was te vol skakels met mense wat baie seer en stres het. Teen Donderdagaand was ek lus om my ore toe te druk, my oë toe te knyp en agter iets weg te kruip. Wou nie van nog pyn of verdwasing of moedeloosheid of bekommernis hoor nie. Wil gek word as ek met die gewone man en tiener klagtes gekonfronteer word. Hoe werk grade van hartseer? Kan mens dieselfde emosie uitkry ten opsigte van kollegas wat irriteer en iemand se kollega wat wegval?
Met my gaan dit goed. Met my onmiddellike kringetjie geliefdes gaan dit goed. Teresa se man, Rick se besigheidsvennoot is Saterdag oorlede, toe sterf sy broer die Maandagmiddag en moes hulle inderhaas huis toe vir die begrafnis. Tannie Zella het weer kanker en die dokters kon nie alles verwyder nie en nou lê chemoterapie voor. Annabie, Mala, Tertia en Suzelle is verstom, verward, bang, hartseer, kwaad? Julene kry baie swaar met haar tienerseuns, terwyl Anwar Rick se besigheid moet laat aangaan nadat Dave dood is en Rick sy broer moes gaan begrawe. Marga is finaal geskei. Dierbare Ouma Cherry kuier hier by Debbie en sy en Oupa Handel sou die week 49 jaar getroud gewees het. Lizzie kry 'n nare hypo aanval tydens ons klas Dinsdagoggend. Frieda Sellers word opgeneem nadat haar chemoterapie weer nare newe-effekte het.
Is dit 'n gevoel van magteloosheid wat my my ore wil laat toedruk? Is dit 'n skuldgevoel wat my my oë wil laat toeknyp? Of ... Gee ek hopelik net soveel vir hierdie mense om dat my energie net tydelik gesteel word of gewoon opraak? Dat ek hulle hartseer bekers help drink en ek maar net bietjie versadig is? Dat my batterye weer sal laai en ek weer baie sal kan gee? Agter die klip sal uitkom met oop oë en oop ore ... en oop arms? Dat ek hopelik weer sonder irritasie sal kan luister na klagtes sonder om te kategoriseer of prioritiseer?
Ja wat ... Watter alternatief is daar tog elk geval wat nie bitter maak nie? Hopelik bring hierdie week meer goeie nuus as hartseer of slegte nuus. E-pos van klein Pippie se ma wat laat weet dat dit met haar beter gaan, is dalk die inleiding van 'n goeie week.
Saturday, February 25, 2012
Wednesday, February 8, 2012
Donderdag wat Vrydag is
Nog 'n verkeerd-om naweek lê voor. Hierdie week het baie vinnig uitgeloop. Het BAIE lekker begin, Thomas het blits-besoekie gedoen en ons was Al Ain toe om sy erfenisgebiede te gaan afneem en opteken en dit was 'n aangename verandering van ander Maan- en Dinsdae.
Nadat hy weg is Dinsdagaand was daardie, teen hierdie tyd, baie bekende leë kol en gevoel van verlies weer my hele kop vol. Die beste ding om te doen in hierdie geval, is om verwoed voort te gaan met alles wat my dae gewoonlik vul. En ek het gedink ek doen dit, maar betrap myself kort-kort dat ek kyk of iemand van daardie kant nie dalk 'n boodskap gestuur het nie. Dit help ook nie dat ek my kommunikasie-kanale feitlik verdubbel het die afgelope tyd nie. Van een e-pos adres en twee telefoonnommers na Twee e-pos adresse en twee telefoonnommers (eintlik drie as ek die SA enetjie van my spieëlkas kan hoor kraai) en FB! Mens mors BAIE tyd as jy kort-kort moet "inloer". Die meeste van my werk wat ek vir Bloom en ECC doen, word egter voor my rekenaar of by my lessenaar gedoen, so ......... dis 'n besluit wat geneem moet word: "Nee ........ ek gaan nie "inloer" nie - bly by die huis vandag."
"Bly by die huis" is waarskynlik die maklikste as ek in my kar klim en winkels toe gaan. Ek het genadiglik (?) nog nie die telefoniese nuwe boodskap kennisgewings aktief nie. Die baie lukrake of onreëlmatige SMS'e van die oorkant bly 'n bonus.
Ek dink ek gaan nou eers gereed maak om met hierdie nuut-ontwerpte Jan-Tuisbly se karretjie te ry, dan skryf ek later weer wanneer die ou koppie dalk oper is.
Môre is Sondag ......... en Saterdag is Saterdag en Sondag is dit weer Maandag.
Nadat hy weg is Dinsdagaand was daardie, teen hierdie tyd, baie bekende leë kol en gevoel van verlies weer my hele kop vol. Die beste ding om te doen in hierdie geval, is om verwoed voort te gaan met alles wat my dae gewoonlik vul. En ek het gedink ek doen dit, maar betrap myself kort-kort dat ek kyk of iemand van daardie kant nie dalk 'n boodskap gestuur het nie. Dit help ook nie dat ek my kommunikasie-kanale feitlik verdubbel het die afgelope tyd nie. Van een e-pos adres en twee telefoonnommers na Twee e-pos adresse en twee telefoonnommers (eintlik drie as ek die SA enetjie van my spieëlkas kan hoor kraai) en FB! Mens mors BAIE tyd as jy kort-kort moet "inloer". Die meeste van my werk wat ek vir Bloom en ECC doen, word egter voor my rekenaar of by my lessenaar gedoen, so ......... dis 'n besluit wat geneem moet word: "Nee ........ ek gaan nie "inloer" nie - bly by die huis vandag."
"Bly by die huis" is waarskynlik die maklikste as ek in my kar klim en winkels toe gaan. Ek het genadiglik (?) nog nie die telefoniese nuwe boodskap kennisgewings aktief nie. Die baie lukrake of onreëlmatige SMS'e van die oorkant bly 'n bonus.
Ek dink ek gaan nou eers gereed maak om met hierdie nuut-ontwerpte Jan-Tuisbly se karretjie te ry, dan skryf ek later weer wanneer die ou koppie dalk oper is.
Môre is Sondag ......... en Saterdag is Saterdag en Sondag is dit weer Maandag.
Saturday, February 4, 2012
Friday, February 3, 2012
First Friday Night in February 2012
Hmm ...... was a COLD day today. Outside temperature was given as 22 odd degrees, but wind made it a lot cooler ...... and crunchier when you happened to be close to a patch of sand ... which would of course not be hard. Desert on the one side, beach on the other side.
I wondered about being a good mother today. Whether I tell them how much I love them enough. How does one know if they would remember how much you care when they need to remember or know that to take them through a rough patch? Would it even help if they remembered that? Maybe in 10 years' time, but now? At 19 and 17 ... what do they really need from me? Food? Transport? Money? Definitely not advice ... definitely not companionship ... Hmm, companionship such an old-fashioned word - like a knitted scarf - wish I had one tonight.
I wondered about being a good mother today. Whether I tell them how much I love them enough. How does one know if they would remember how much you care when they need to remember or know that to take them through a rough patch? Would it even help if they remembered that? Maybe in 10 years' time, but now? At 19 and 17 ... what do they really need from me? Food? Transport? Money? Definitely not advice ... definitely not companionship ... Hmm, companionship such an old-fashioned word - like a knitted scarf - wish I had one tonight.
Subscribe to:
Comments (Atom)